اصطلاحات dizziness یاThe dizzy patient می توانند کلیک کنید به عنوان واژه ها ی توصیفی به کار روند ودراین فصل برای اشاره به محدوده کلی علایم ومشکلات عملکردی که بیماربا آنها مواجه شده، به کارمی روند .در صورت نیاز واژه های توصیفی خاص برای علایم به کارمی روند. معرفی مدیریت بیماران با dizziness واختلالات تعادلی اولویت مدیریت در صورتیکه هدف از ایجاد یک عمل تشخیصی وشروع مدیریت یک موضوع رایج باشد، دراین صورت ابزارهای مورد استفاده و پیچیدگی طرح درمانی برای بیماران باdizziness حاد ومزمن متفاوت است. هنگام ارزیابی یک بیماربا شروع حاد سرگیجه برای اولین بار، ایجاد یک تشخیص مقدماتی وغیرمحتمل شمردن علت آن ازعوامل تهدید کننده سلامت مثل بیماری های نورولوژیک یا قلبی – عروقی، دارای اهمیت اولیه می باشد . به طور معمول با تاریخچه گیری، آزمایشات بالینی، CT اسکن وتست آزمایشات قلبی-عروقی غربالگری به این هدف دست می یابیم. احتمال اینکه تست های وستیبولاردر این پروسه مورد نیاز باشند، خیلی کم است. اگر بیماروجود علائم شنوایی را گزارش کند، دراین صورت او باید تحت ارزیابی کامل ادیولوژی و همچنین مطالعات رادیوگرافی به منظور رد وجود ضایعه در زاویه پلی مخچه ای (CPA) قراربگیرد، دراین مورد تست های تعادل مورد نیاز نیست . درمواردخاصی که ناهنجاری های حرکات چشمی در ارزیابی بالینی احتمال وجودضایعات مرکزی را نشان می دهد ،استفاده از ویدئونیستاگموگرافی (VNG) و الکترونیستاگموگرافی (ENG)همراه با ارزیابی کامل ocular-motor به منظورپیگیری این احتمال موردنیازاست. هنگام مدیریت سرگیجه یا عدم تعادل با شروع حاد ،بعد از رد علت های نورولوژیک و قلبی-عروقی، استفاده از دارو برای کنترل علایم مناسب است. این کار همراه با توصیه به بیمار برای انجام مجدد فعالیت های روتین روزانه به محض اینکه علایمش قابل تحمل شد، می باشد وهچنین بیمار نباید از فعالیت های حرکتی برانگیزنده علائم، اجتناب کند. این عمل به تحریک سریعتر سیستم جبرانی وستیبولار مرکزی کمک می کند . به این علت که اکثریت سرگیجه های با شروع ناگهانی نشان دهنده یک ضایعه محیطی ثابت می باشند، بنابراین فرآیند جبران مرکزی برای بهبود بیمار ضروری می باشد . بیماران با dizziness مزمن (تداوم علایم بیش از 12 هفته )با فرض انجام ارزیابی برای وضعیت حاد پیشین، تاحدی متفاوت مدیریت می شوند. در اکثریت موارد این سوال پرسیده می شود که چرا فرآیندهای جبران وستیبولار مرکزی علایم جاری بیمار را کنترل نمی کنند؟ به منظورپاسخ به این پرسش باید مجددا تشخیص اولیه را ارزیابی کنیم و فاکتورهایی که مانع بهبودی شده اند را بررسی کنیم. این عدم بهبود ممکن است به علت یک ضایعه پیشرونده یا بی ثبات درسیستم مرکزی یا محیطی (یک ضایعه با محل آسیب نوسانی )یا اینکه به علت یک ضایعه پایدار(مکان ثابت آسیب بافتی ) باجبران مرکزی ضعیف باشد. تعیین اینکه کدام یک از حالات وجود دارد نیازمند اطلاعات تاریخچه ای کامل می باشد که همراه با نتایج بدست آمده ازتست های آزمایشگاهی مختلف، به روند ارزیابی کمک می کند. شاید تعیین اینکه کدام یک ازاین وضعیت ها، علت تداوم علایم می باشد، مهم تراز تشخیص واقعی باشد، این تعیین به طورجدی فرمول های تشخیص وطرح درمانی را تحت تاثیر قرارمی دهد. این طرح ممکن است شامل برنامه های پزشکی، جراحی یا برنامه درمان توانبخشی تعادل و وستیبولار(VBRT) باشد. ترکیبی از این استراتژی های درمانی نیز در انواع مختلف بیماران مثل افراد دارای بیماری منیر، ضایعه CPA، میگرن وابسته به dizziness (MAD) ویا ضربه مغزی و بیماران باعلت های روان شناسی یا تشدید شرایط آنها، به کار می روند.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
